Τα έθιμα των χριστουγέννων σε όλο τον κόσμο

ΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ τα Χριστούγεννα κυριαρχούσε το έθιμο «τον γαϊδάρου», η παρέλαση τον οποίον στους δρόμους, αναπαρίστανε τη φυγή της Θείας οικογένειας από την Αίγυπτο, που έγινε πάνω σε ένα γαϊδουράκι. Το συμπαθές τετράποδο κατέληγε στην εκκλησία της πόλης, όπου ιερείς, ψάλτες και κοινό με την είσοδό τον στο ναό, άρχιζε να το υποδέχεται, μιμού-μενο τη φωνή του! Η εκκλησία απαγόρεψε την παραπάνω παρωδία τον 15ο αι. - αν και σε αρκετές περιοχές συνεχίστηκε για αρκετούς αιώνες ακόμη.

Σ' όλη την Ευρώπη, ανάβουν τον «δαυλό των Χριστουγέννων» (buche de Νοεl, ή souche de Νοel, ή chrisbrand, στα λαϊκά ελληνικά μαμή ή μπάμπω). Πιστεύεται πως το ξύλο αυτό προφυλάσσει από κεραυνό, χαλάζι, πυρκαγιά και από τον διάβολο και άλλα δαιμονικά. Η στάχτη του σκορπίζεται στα χωράφια για καλή σοδειά.
Οι Γερμανοί χτίζουν πέτρινο βωμό, αφιερωμένο στη Θεά τον σπιτιού και της οικογένειας, Χέρτα ή Μπέρτα. Πάνω στο βωμό συγκέντρωναν κλαδιά ελατού και άναβαν φωτιά. Μέσω του καπνού της, πίστευαν, ότι Θα κατεβεί η θεά και Θα καθοδηγήσει τους σοφούς εκ των πιστών της να προβλέπουν το μέλλον.
Βρετανοί, Σάξονες και Νορβηγοί γιορτάζουν τα Τζιούλεϊς ή Τζιούλι. Άναβαν προσεκτικά μεγάλες φωτιές και μετά θυσίαζαν βόδια, που τα έψηναν. Άναβαν φωτιές για να ζεστάνουν το φως. Τα ξύλα τα έπαιρναν σπίτι, γιατί πίστευαν πως θα τους φέρουν τύχη.
Στη Σκοτία, παραμονή Χριστουγέννων, συγκεντρώνονται γύρω από μια τεράστια υπαίθρια φωτιά, μέσα στην οποία ρίχνουν ένα μεγάλο κορμό δένδρου, το γιολ, «για να ξυπνήσουν τον Ήλιο από τη χειμερία νάρκη του». Παλαιότερα, στα ίδια εδάφη, οι Σκοτσέζοι Δρυίδες θυσίαζαν ως και ανθρώπους για τον ίδιο λόγο.
Οι Σουηδοί ονομάζουν τα Χριστούγεννα Γιουλ, από το ομώνυμο ξωτικό της παράδοσής τους, που γι' αυτούς κατέχει σημαντικότερη Θέση κι από αυτό ακόμα το Θείο Βρέφος.
Στη Φινλανδία από την παραμονή των Χριστουγέννων, οι χωρικοί δένουν σε στύλους τον κήπου τους δεμάτια με δημητριακά, καρύδια και σπόρους βρώμης, «για να κάνουν το τραπέζι στα πουλιά», που δυσκολεύονται να βρουν τροφή στα χιόνια. Δεν αγγίζουν μάλιστα το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, ώσπου να βεβαιωθούν πως τα πουλιά τους τίμησαν και χόρτασαν με την τροφή που τους άφησαν.
Το... γάβγισμα του γαμπρού
Την παραμονή των Χριστουγέννων οι λεύτερες κοπέλες στην Πολωνία, αλέθουν σπόρους παπαρούνας, για να τις βοηθήσουν να αποκατασταθούν. Μετά το βραδινό φαγητό, βγαίνουν στο δρόμο και έχουν τα αφτιά τους ανοιχτά. Απ' την κατεύθυνση απ' την οποία Θα ακουστεί το πρώτο γάβγισμα σκύλου, από εκεί θα έρθει κι ο μέλλων γαμπρός. Άλλες στήνουν αφτί στην πόρτα γειτονικού σπιτιού. Κι αν ακούσουν πρώτη τη λέξη «πήγαινε» σημαίνει ότι Θα πάνε για γάμο, αν ακούσουν όμως πρώτη τη λέξη «κάτσε» σημαίνει ότι Θα κάτσουν στο ράφι...
Οι Ιουδαίοι τον μήνα Κισλέβ γιόρταζαν τη Γιορτή της Αφιέρωσης ή των Φώτων. Μ' αυτήν τιμούσαν την επανα-φιέρωση τον Ναού τον Σολομώντα.
Οι Πέρσες άναβαν φωτιές να γιορτάσουν τα γενέθλια τον θεού Μίθρα. Σήμερα, στο Ιράν, τη νύχτα του χειμερινού ηλιοστασίου γιορτάζουν τη Γιάλντα. Μένουν άγρυπνοι, ανάβοντας μεγάλες φωτιές «για να ενθαρρύνουν τον Ήλιο και να τον βοηθήσουν στη μάχη τον εναντίον τον κακού σκότους».
Στο Θιβέτ γιορτάζουν επί 5ήμερο το έτος που πεθαίνει, το ντοσμόχ, φορώντας αποκρουστικές μάσκες, για να φοβηθούν τα κακά πνεύματα να εισέλθουν στο νεογέννητο έτος. Δεν στολίζουν δένδρο, αλλά στύλο, στον οποίο έχουν κρεμάσει αστέρια, σταυρούς και πενταγράμματα, φτιαγμένα από σχοινί, γύρω από τον οποίο χορεύουν.

Εφημερίδα Έθνος της Κυριακής 22 Δεκεμβρίου 2002

Σημείωση: Το  αρχέγονο έθιμο της φωτιάς είναι κοινό σε πολλά μέρη του κόσμου.

Οι φωτιές στη Φλώρινα

Κάθε χρόνο στις 23 Δεκεμβρίου τα μεσάνυχτα, στη Φλώρινα αλλά και τα γύρω χωριά γιορτάζεται το έθιμο της Φωτιάς. Το έθιμο αυτό έχει της ρίζες του στα αρχαία χρόνια.

Οι αρχαίοι Μακεδόνες γιόρταζαν τη "Τη γέννηση του Ήλιου" στην αρχή του χειμερινού ηλιοστασίου, καθώς άρχιζε να μεγαλώνει η μέρα, τιμώντας έτσι το θεό του Ήλιου, Απόλλωνα. Αργότερα το έθιμο συνδέθηκε με τις φωτιές που άναψαν οι βοσκοί όταν γεννήθηκε o Χριστός.

Διήμερο Πολιτιστικών Εκδηλώσεων Ένωσης Μακεδόνων Βελγίου

Ο πολιτιστικός Μορφωτικός Σύλλογος Αμύντας Σκοπιάς, έλαβε μέρος στο Διήμερο ΄΄ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ΄΄ της Ένωσης Μακεδόνων Βελγίου" που πραγματοποιήθηκε  την Παρασκευή 26   και το Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010. Ο Σύλλογός μας προσκλήθηκε από την ελληνική κοινότητα Βελγίου και τον συντοπίτη μας, πρόεδρο της ένωσης, κ. Κώστα Κίζα. Οι εντυπώσεις που άφησε ο Αμύντας Σκοπιάς ήταν εξαιρετικές. Ο Αμύντας Σκοπιάς ευχαριστεί τους Μακεδόνες και Ηπειρώτες Βελγίου για τη θερμή φιλοξενία.

http://www.oekb.be/?id=12428&tag=Πολυμέσα

1958. Το παλιό συγκρότημα του Σκένδου Παντελή

Μίτζας, Γκίτσης, Τσιφλιγκάρ, Πόπες, Βέλος (Παρατσούκλια).1958

Το έθιμο του "Tένκαλε βάρμπο", ή "Προσκύνημα ιτιάς"

Το έθιμο του "τένκαλε βάρμπο", σημαίνει προσκύνημα ιτιάς. Όπως η ιτιά λυγίζει τα κλαδιά της έτσι και όσοι χορεύουν γύρω από τον πεθερό λυγίζουν, προσκυνούν μπροστά του ως ένδειξη τιμής.

Ο Δημητράκης, παλιό συγκινητικό τραγούδι

Μικρός ητάν, μικρός ητάν στα γράμματα
μικρός και στο σχολείο, μικρός και στο σχολείο

Ο δάσκαλος, ο δάσκαλος τον έστειλε
να πάει να γευματίσει να πάει να γευματίσει

Βρισκεί την πό, βρισκεί την πόρτα ανοιχτή
ανδρά ξενό, άνδρα ξενό στο σπίτι

ειχέ τη μα, ειχέ τη μάνα του αγκαλιά
ευθείς παεί να φύγει, ευθείς παεί να φύγει

τι είδες βρε, τι είδες βρε παλιόπαιδο
και τι θα μαρτυρήσεις και τι θα μαρτυρήσεις

αυτό που ειδάν, αυτό που ειδάν τα μάτια μου
αυτό θα μαρτυρήσω αυτό θα μαρτυρήσω

ευθείς ανά, ευθείς ανάβει η μητριά
τον φούρνο και τον ψήνει τον φούρνο κι τον ψήνει

ηρθ’ ο μπαμπάς, ηρθ’ ο μπαμπάς απ’ τη δουλειά
και κάθεται να φάει και κάθεται να φάει

και με την πρώ, και με την πρώτη πιρουνιά
ακούει τη φωνή του ακούει τη φωνή του

μπαμπά μην τρως, μπαμπά μην τρως το φαγητό
ειμαί ο Δημητράκης ειμαί ο Δημητράκης

γυναίκα βρε, γυναίκα βρε που ειν’ το παιδί
και πού είν’ ο Δημητράκης, και πού είν’ ο Δημητράκης,

τον έλουσα, τον έντυσα, τον χτένισα
και στο σχολειό πηγαίνει, και στο σχολειό πηγαίνει

κυρ δάσκαλε, κυρ δάσκαλε που είν’ το παιδί
και πού είν’ ο Δημητράκης, και πού είν’ ο Δημητράκης,

τρεις μέρες λεί, τρεις μέρες λείπει απ’ το σχολειό
τρεις απ’ το μάθημά του, τρεις απ’ το μάθημά του,

πικράθηκε, πικράθηκε ο δύστυχος
και γυρισέ στο σπίτι και γυρισέ στο σπίτι

ρωτάει τη, ρωτάει τη γυναίκα του
και πού ειναί ο Δημητράκης, και πού ειναί ο Δημητράκης,

γυναίκα μου, γυναίκα μου μολόγα μου
πες μου ολή την ολήθεια, πες μου ολή την αλήθεια

πού ειναί το, πού ειναί το παιδί μου
και πού ειναί ο Δημητράκης, και πού ειναί ο Δημητράκης,

τον έγδυσα, τον έπλυνα, τον έβαλα
τον εψησά στο φούρνο, τον εψησά στο φούρνο.

Οι Πέντε οργανοπαίχτες (Από τις ιστορίες του χρίστου Ντίνη)

Κάποτε ο Ντίνης θέλησε να κλείσει μια συμφωνία για ένα γάμο στην Υδρούσα. Για το γάμο ζήτησε 1.000 δρχ. οι οποίες φάνηκαν πολλές στον Υδρουσιώτη.

-Γιατί θέλεις τόσα πολλά χρήματα για το γάμο, τον ρώτησε.
-Γιατί είμαστε πέντε οργανοπαίχτες, απάντησε ο Ντίνης.
-Ποιοί είστε; τον ρώτησε γεμάτος απορία.
Ο Ντίνης όλο καμάρι απάντησε:
-Ο Ρίστος, ο Χρήστος, ο Ντίνης, ένας Σκοπιώτης και εγώ.

Το τραγούδι του Θόδωρα

Μια φορά στο χωριό είχε κάνει πολλές βροχές και το ποτάμι φούσκωσε από τα νερό και στο κατέβασμά του έκανε πολλές καταστροφές. Ανάμεσα σε αυτούς που έπληξε η Θεομηνία ήταν και ο Θόδωρος ο Ντερμεντζής, που είχε ένα νερόμυλο στο ΝΔ μέρος  του χωριού. Ο νερόμυλος ήταν χαμηλά στο ποταμι, όπου είχε ο Θόδωρας και ένα γουρουνοκούμασο με το γουρούνι, ζώο απαραίτητο για κάθε αγροτικό σπίτι την εποχή εκείνη. Στην άλλη μεριά του ποταμιού και από ψηλά ήταν το σπίτι του Λάζαρου Τσαπάρη, ήταν δηλαδή γείτονες και τους χώριζε το ποτάμι της Σκοπιάς. Ο Λάζαρος βλέποντας το ορμητικό νερό άρχιζε να φωνάζει στο Θόδωρα  από ψηλά να φύγει για να μη τον πάρει το ποτάμι με το γουρούνι του και την καλύβα. Σ’ ένα γάμο της ίδιας εποχής τα λόγια του Θόδώρα μελοποιήθηκαν από τους μουσικούς του χωριού και έγιναν τραγούδι που έμεινε και τραγουδιέται μόνο στη Σκοπιά, ενώ χορεύεται χασάπικος.

Φύγε από κει βρε Θόοδωωρα
να μη σε πάρει τοο ποοτάμι
εσένα και το γουρουούνιι σου
μαζί με την καλυύβαα του. (επαναλάμβανεται)

Από την εργασία του Λεωνίδα Ζώλη με τίτλο: "Σκοπιά, ιστορία και παράδοση"

Στην εργασία της Γαζέας Βασιλικής και σύμφωνα με τη Σοφία Βότσκου τα λόγια του τραγουδιού  είναι τα παρακάτω:

Φύγε από κει βρε Θόδωρε
να μη σε πάρει το ποτάμι
όπως στο πήρε το γουρούνι
μαζί με την καλύβα του
και σου το πήγε το γουρούνι
μαζί με την καλύβα του
στου Σταύρο Μέλο το χωράφι

Ψεύτικη αγάπη. Παραδοσιακό τραγούδι

Ψεύτικη αγάπη
(χωριό: Σκοπιά)

Κάποια φορά ένας νέος αγάπησε
Μια νέα κοπελιά
Εννέα χρόνια αγαπημένοι ζουν
Εννέα χρόνια πια.

Στα δέκα χρόνια n νια τον άφησε
Στα δέκα χρόνια πια
Να κλαίει για κείνη που την ελάτρευε
Στα δέκα χρόνια πια.

-Φίλοι, καλοί μου να μην πιστεύετε
Καμιά γυναίκα πια.
Ψεύτικα λόγια, Ψεύτικη n αγάπη της
Ψεύτικα τα φιλιά.

Εσύ, Ιωάννη, δώσε μια μαχαιριά
Στη νέα σου καρδιά
Μέσα θα βρεις αγάπη παντοτινή
Αγάπη αληθινή

Σημ.: Χασάπικο που  χορεύται κυρίως από τους άντρες
Χριστίνα Βακάλη, Εκδόσεις Φ.Σ.Φ. Αριστοτέλης 2001

Ένα παραμύθι της γιαγιάς μου. Κ. Λ. Ιωάννου, Οδοντίατρος

Ένα παραμύθι που μου λέγε η γιαγιά μου πολλές φορές, μικρό παιδί «σαν ήμουνα» και δεν πήγαινα σχολείο ακόμη…


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας γάτος (μάτσσορ), που τον έβαλαν οι σπιτικοί μας να πιάνει τα ποντίκια που πολλά είχαμε εκεί στα αμπάρια, καθώς και στο κελάρι μας, στο στάβλο και τον αχυρώνα μας. Σαν είδαν τα ποντίκια ότι γενιά τους, n φυλή τους αποδεκατίζεται, κάναν συνέλευση και αποφάσισαν για κάποιο χρονικό διάστημα να μη βγαίνουν από τις τρύπες τους που ήσαν κοντά στα αμπάρια μας. Πέρασε μια μέρα, δεύτερη μέρα, τρίτη μέρα και τα ποντίκια δε βγαίναν από τις τρύπες τους . Ο γάτος μας άρχισε να στενοχωριέται, μία μέρα, δύο μέρες, τρεις μέρες...και ποντικός δεν φάνηκε.....
- Κάτι θα έχει γίνει, κάτι θα πρέπει να συναποφάσισαν, σκέφτηκε. Κάτι πρέπει να κάνω κι εγώ...
Ντύθηκε λοιπόν ο γάτας μας καλόγερος, πήρε ένα μεγάλο κομπολόι με χάντρες και άρχισε να ψάλλει, να σταυροκοπιέται και να κάνει πολλές μετάνοιες εκεί στα αμπάρια... «Αλληλούια, αλληλούια»…
Κάποια στιγμή, ένα μικρό, περίεργο ποντικάκι, έβγαλε τα κεφαλάκι του από την τρύπα τους και είδε τον γάτο που έκαμνε τις μετάνοιες και που προσεύχονταν σκύβοντας και ανασηκώνοντας σώμα του. Γύρισε το ποντικάκι πίσω τρέχοντας και λαχανιασμένο είπε το και το στους άλλους ποντικούς.
Με τρέξιμο και τα άλλα ποντίκια πήγαν στις τρύπες τους, βγάλαν τα κεφάλια τους έξω και κοίταζαν και αυτά το θέαμα… «Αλληλούια... αλληλούια …», συνέχιζε ο γάτος... και με μισό μάτι κοίταζε προς τις τρύπες τους. Κάποια στιγμή, είπε στα ποντίκια:
-Ει, ποντικοί; (γκλούφτσι), ελάτε να φάτε σιταράκι και καλαμποκάκι. Εγώ πια αποφάσισα να αγιάσω, πήγα στους Αγίους Τόπους και έχω αγιάσει, έγινα Χατζής (Ατζζία), δεν πρόκειται να σας τρώω πια, καθώς εγώ θα νηστεύω, κρέας δεν θα τρώω, παρά μόνο χορταράκι (τρεβίτσσα κε σι πάσαμ)...
Ξαναμαζεύτηκαν οι ποντικοί και αποφάσισαν να στείλουν κάποια μικρά ποντικάκια, από τα πολλά που είχαν, να φάνε σιταράκι κάτω από τα αμπάρια.
Ο γάτος τα υποδέχτηκε με ευγένεια, με γλυκόλογα και τους έδειξε πού έχει σιταράκι. Νηστικά καθώς ήταν τα ποντικάκια, είχε στεγνώσει πια το βυζί της μάνας τους από την πείνα (Τ'ργκαϊ τ'ργκαϊ κόζζα ι κόσκι, δηλ: Τράβα τράβα δέρμα και κόκαλα. Τα ποντικάκια μια το σιταράκι έτρωγαν και μια το γάτο κοίταζαν. Ο γάτος τους χαμογελούσε και τους χάιδευε τα κεφαλάκια τους.
Σιγά-σιγά, άρχισαν να ξεθαρρεύουν και τα άλλα ποντίκια, και άρχισαν βγαίνουν και τα άλλα ποντίκια από τις τρύπες τους για να φάνε... Τρώγαν βιαστκά-βιαστικά και ξανάμπαιναν στις τρύπες τους.
Κάποια ποντίκια τρέξαν να αναφέρουν στους πιο μεγάλους ποντικούς. Αυτοί όμως δεν βγαίναν από τις τρύπες τους, «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες».
Ο γάτος έστειλε μήνυμα με κάποια ποντίκια για να έρθουν και οι μεγάλοι ποντικοί (σταρόιτε).
-Ελάτε να με συγχαρείτε που έγινα «Χατζής» και φέρτε μου μαζί σας νηστίσιμα φαγητά, τιμή να μου κάνετε (ντα με προτσσέστετε).
Τον πίστεψαν τον γάτο, οι μεγάλοι ποντικοί και φέραν μαζί τους νηστίσιμα φαγητά. Καιρός πια ήταν να συμφιλιωθούν με τον γάτο και να μην κυνηγάει κανέναν από τη γενιά τους, να σβήσουν οι παλιές έχθρες και τα μίση, καιρός πια για ειρήνη.....
Μέχρις εδώ όλα καλά, αλλά άλλο θέλαν τα ποντίκια και άλλο σκεφτόταν ο γάτας και αφού φάγαν όλα τα ποντίκια και γέμισαν τις κοιλιές τους τις άδειες, και αφού τσούγκρισαν τα ποτήρια και ήπιαν και κρασάκι από το βαρέλι που ήταν δίπλα στα αμπάρια, τα 'ριξαν στο τραγούδι. Ο γάτος τους ζήτησε να σύρουν τα χορό και μετά να φύγουν.
Όρμησαν τα ποντίκια να χορέψουν, πρώτες - πρώτες οι θηλυκές, ως συνήθως, και μετά έρχονται και πιάνονται και οι αρσενικοί ποντικοί. Κέφι και τραγούδι, γλέντι και χορός.
Ένας γέρος ποντικός καθόταν κοντά στην τρύπα του και δεν έβγαινε. Είχε βγάλει μόνο το κεφάλι του πιο έξω και ψιθύριζε στα ποντίκια:
Εί ποντικοί, ψιθύριζε, και το χορό κρατάτε και στην τρύπα να κοιτάτε. (Όρο ίγκραϊτε ι ντούπκα πούλετε)
Ο ποντικός αυτός δεν πίστευε τον γάτο, καθώς είχε ξεφύγει πολλές φορές από τα σουβλερά νύχια του. Πληγές είχε ακόμα στο σώμα του…
Ο γάτος όμως άκουσε αυτά που ψιθύριζε ο γέρο ποντικός, πολύ άχτι τον είχε, και αμέσως όρμησε στα ποντίκια και έπνιξε όσα πρόλαβε. Πατείς με πατώ σε, τρέχαν τα ποντίκια να κρυφτούν  σαν τυφλές αρκούδες. (Κο κιόρι μέτσσκι μπέγκαγια).
Από τότε μέχρι σήμερα μισιούνται ο γάτος και τα ποντίκια. Ειρήνη δεν μπόρεσαν να κάνουν ποτέ τους.

Καλλιτέχνες της Σκοπιάς Φλώρινας

 ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΤΙΝΗΣ

Ο Χρίστος Ντίνης γεννήθηκε το 1902 και πέθανε το 1992. Ήταν οργανοπαίχτης και για χρόνια συνέδευε ως μουσικός το χορευτικό συγκρότημα του Αριστοτέλη Φλώρινας.

 Κατασκεύαζε ο ίδιος τα όργανα που έπαιζε. Το υλικό που χρησιμοποιούσε κυρίως ήταν το ξύλο.

Τα μουσικά όγρανα που έφτιαχνε ήταν πνευστά: γκάιντα, φλογέρα, κλαρίνο. Φωτογραφία των μουσικών οργάνων του τυπώθηκε σε γραμματόσημο το 1975.

Ασχολούνταν επίσης και με την ποίηση, έγραφε κυρίως σατιρικά ποιήματα αλλά ήταν και ερασιτέχνης σκιτσογράφος.

                                                  ΔΟΣΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

               

Ο Δόστης Δημήτριος. Γεννήθηκε το 1928 και ζει σήμερα στη Σκοπιά. Είναι εγγονός του παπαγιώργη Γροσδάνη, από την πλευρά της μητέρας τον. Η κλίση του προς τη ζωγραφική αρχίζει από την παιδική του ηλικία, όταν ήταν μαθητής στο Δημοτικό. Πριν την στρατιωτική τον Θητεία τα θέματα που ζωγράφιζε ήταν εμπνευσμένα από την φύση και τα πρόσωπα. Κατά την στρατιωτική του θητεία στην Αθήνα, παρακολούθησε διάφορες Θεατρικές παραστάσεις από τις οποίες εμπνεύστηκε τα επόμενα έργα του, τα οποία παριστάνουν ηθοποιούς και μπαλέτα. Σε ηλικία 22 χρονών φεύγει στον Καναδά όπου φοίτησε στην σχολή Αρχιτεκτονικής και ζωγραφικής A.B.C. Εκεί ζωγράφισε διάφορα έργα, η Θεματολογία των οποίων είναι παρμένη από τους αρχαίούς Έλληνες βασιλείς μυκηναϊκής εποχής (Αγαμέμνονα, Οδυσσέα, Μενέλαο) και μυθικούς ήρωες. Επίσης, ζωγράφισε βασιλείς και πρίγκιπες της Αγγλίας.

Με την επιστροφή του από τον Καναδά συνεχίζει να ζωγραφίζει και παράλληλα ακολούθησε το επάγγελμα του Τσαγκάρη και του γεωργού. Παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής τα τελευταία χρόνια στον «Αριστοτέλη» από τον καθηγητή Δημήτριο Μπέσσα.
Τα έργα του τα έχει εκθέσει πολλές φορές σε εκδηλώσεις του δήμου Φλώρινας. Αυτή τη φορά τα Θέματά του τα αντλεί από την καθημερινή ζωή όπως το αλώνισμα, τα χορευτικά, την τοπική ενδυμασία, το παζάρι της Φλώρινας, τη φύση, τα σπίτια, τα φρούτα.Τα έργα του τα δημιουργεί πάνω σε ειδικό χαρτί ζωγραφικής με λαδομπογιά, κοντραπλακέ και πεπιεσμένο χαρτί.




Νεώτεροι ζωγράφοι, οι οποίοι ασχολούνται ερασιτεχνικά με τη ζωγραφική είναι:

 ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΖΩΛΗΣ
ΟΛεωνίδας Ζώλης δάσκαλος ο οποίος ζει και εργάζεται στην Χαλκιδική. Τα Θέματά του είναι κυρίως αγιογραφία και φύση.

 ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΑΤΖΗΣ
Σύντομο βιογραφικό:
Γεννήθηκε στην Φλώρινα το 1969, αλλά μεγάλωσε στην Εορδαία, και στην Θεσσαλονίκη, όπου και τελείωσε το Σχολείο. Ως μαθητής αρίστευσε δυο φορές στους διαγωνισμούς της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρίας.
Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, από όπου αποφοίτησε το 1993 ως αριστούχος. Κατά την διάρκεια των σπουδών ανέπτυξε έντονη συνδικαλιστική δράση, δημιουργώντας με συμφοιτητές ανεξάρτητη φοιτητική παράταξη.
Το 1993 επίσης παντρεύτηκε την εκλεκτή της καρδιάς του, την Σμαράγδα.
Ακολούθως έκανε μεταπτυχιακές σπουδές (Μάστερ) στο πανεπιστήμιο του Σάλφορντ στο Ηνωμένο Βασίλειο, με ειδίκευση στον Βιομηχανικό Αυτοματισμό (1995) και αργότερα έλαβε παιδαγωγική κατάρτιση στην ΣΕΛΕΤΕ (Θεσσαλονίκη 1997).
Το διάστημα 1995-1999 εργάστηκε στην Θεσσαλονίκη ως ελεύθερος επαγγελματίας μηχανικός στην βιομηχανία και σε τεχνικά έργα. Το 1999 κατοχύρωσε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας.
Τα έτη 1999-2003 εργάστηκε στην ΔΕΗ (ΑΗΣ Αμυνταίου) ως μηχανικός υπηρεσίας σταθμού.
Από το 2003 εργάζεται ως καθηγητής Πληροφορικής στην Μέση Εκπαίδευση της Φλώρινας, με τον περισσότερο καιρό να υπηρετεί στην Εκπαίδευση Ενηλίκων και στην Διά Βίου Μάθηση.
Κοινωνική συμμετοχή:
Αρθρογραφεί στα τοπικά έντυπα μέσα, αλλά και στο Διαδίκτυο, με αναφορά σε θέματα κοινωνικού, πολιτικού και πολιτιστικού προβληματισμού, φωτίζοντας υπό το πρίσμα της τρισχιλιόχρονης Ελληνικής παραδόσεως διάφορες κοινωνικές αγκυλώσεις και στερεότυπα.
Από το 2007 είναι πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 2ου Πειραματικού Σχολείου Φλώρινας, με καίριο ρόλο στην διεκδίκηση της απόδοσης του νέου διδακτηρίου του Σχολείου.
Για τα έτη 2007-2010 τελεί μέλος και Αντιπρόεδρος της καταναλωτικής οργάνωσης Ε.ΚΑΤ.Ο Φλώρινας, και δίνει σειρά διαλέξεων με σκοπό την καταναλωτική και περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση του κοινού.
Από το 2007 αναλαμβάνει τοπικός συντονιστής εθελοντών του Ινστιτούτου Οδικής Ασφάλειας “Πάνος Μυλωνάς”, και αναπτύσσει πρωτοβουλίες ενημερωτικές για το κοινό, αλλά και παρεμβατικές προς την τοπική αυτοδιοίκηση με σκοπό την ασφαλέστερη οδική κυκλοφορία, και την μείωση των τροχαίων ατυχημάτων. Έτσι αξιοποιεί την εργασιακή εμπειρία ως μηχανικός στον χώρο της οδικής σήμανσης.
Συμμετέχει ενεργά στον Φ.Σ.Φ. “Αριστοτέλης”, και ειδικότερα στο Τμήμα Βυζαντινής και Παραδοσιακής μουσικής.

Ως αυτοδίδακτος ζωγράφος, με έμφαση στην Ελληνική εικαστική παράδοση, συνεργάζεται από το 2008 με την νεοσύστατη στην πόλη μας Σχολή Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών.

Διαμένει μόνιμα στην Φλώρινα, την τελευταία δεκαετία.

Τα έργα του είναι εμπνευσμένα από τη θρησκευτική ζωή, τα Δημοτικά τραγούδια και τη μυθολογία. Αντιπροσωπευτικά του έργα είναι :«Του νεκρού αδελφού» και «Ο ληστής που μετανόησε πάνω στο Σταυρό», το οποίο πρέπει να είναι και το μοναδικό στην Ελλάδα.

Δημήτριος Νάνος (Τζιμάνης)

Ο Δημήτριος Νάνος γεννήθηκε στη Σκοπιά Φλώρινας. Στα γυμνασιακά του χρόνια ξενιτεύτηκε στον Καναδά. Αρχικά ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο, παίζοντας σε ελληνικές ομάδες του Τορόντο. Αργότερα άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με το μπουζούκι, το οποίο αγαπούσε από μικρό παιδί. Δούλεψε σε πολλά μαγαζιά και πραγματοποίησε πολλές περιοδείες  στον Καναδά και στις Η.Π.Α..  Συνεχίζει με την ίδια αγάπη να χαρίζει κέφι όπου και αν δουλεύει, όπου και αν παίζει το αγαπημένο του όργανο, το ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ.